Zoe Karelli: Άνθρωπος / “Woman Man”

Zoe Karelli (1901-1998, born Thessaloniki, Greece)
Άνθρωπος
.
Εγώ γυναίκα, η άνθρωπος,
ζητούσα το πρόσωπό Σου πάντοτε,
ήταν ως τώρα του ανδρός
και δεν μπορώ αλλιώς να το γνωρίσω.
Ποιός είναι και πώς
πιο πολύ μονάχος,
παράφορα, απελπισμένα μονάχος,
τώρα, εγώ ή εκείνος;
Πίστεψα πως υπάρχω, θα υπάρχω,
όμως πότε υπήρχα δίχως του
και τώρα,
πώς στέκομαι, σε ποιό φως,
ποιός είναι ο δικός μου ακόμα καημός;
Ω, πόσο διπλά υποφέρω,
χάνομαι διαρκώς,
όταν Εσύ οδηγός μου δεν είσαι.
Πώς θα δω το πρόσωπό μου,
την ψυχή μου πώς θα παραδεχτώ,
όταν τόσο παλεύω
και δεν μπορώ ν΄αρμοστώ.
«Ότι δια σου αρμόζεται
γυνή τω ανδρί.»
Δεν φαίνεται ακόμα το τραγικό
του απρόσωπου, ούτε κι εγώ
δεν μπορώ να το φανταστώ ακόμα, ακόμα.
Τι θα γίνει που τόσο καλά,
τόσο πολλά ξέρω και γνωρίζω καλύτερα,
πως απ΄το πλευρό του δεν μ΄έβγαλες.
Και λέω πως είμαι ακέριος άνθρωπος
και μόνος. Δίχως του δεν εγινόμουν
και τώρα είμαι και μπορώ
κι είμαστε ζεύγος χωρισμένο, εκείνος
κι εγώ έχω το δικό μου φως,
εγώ ποτέ, σελήνη,
είπα πως δεν θα βαστώ απ΄τον ήλιο
κι έχω τόσην υπερηφάνεια
που πάω τη δική του να φτάσω
και να ξεπεράσω, εγώ,
που τώρα μαθαίνομαι και πλήρως
μαθαίνω πως θέλω σ΄εκείνον ν΄αντισταθώ
και δεν θέλω από κείνον τίποτα
να δεχτώ και δε θέλω να περιμένω.
Δεν κλαίω, ούτε τραγούδι ψάλλω.
Μα γίνεται πιο οδυνηρό το δικό μου
ξέσκισμα που ΄τοιμάζω,
για να γνωρίσω τον κόσμο δι΄εμού,
για να πω το λόγο δικό μου,
εγώ που ως τώρα υπήρξα
για να θαυμάζω, να σέβομαι και ν΄αγαπώ,
εγώ πια δεν του ανήκω
και πρέπει μονάχη να είμαι,
εγώ, η άνθρωπος.
. . .
Woman Man
.
I, a woman man,
sought Your face always.
It was til now a man’s,
and I cannot know it otherwise.
Who is more alone now,
wildly, hopelessly alone?
Him or me
and in what way?
I thought I existed,
would keep on existing,
but I never did, except through him.
And now
how can I stand on my own, in what light,
and what is this sadness that is not his?
Oh, how I suffer doubly,
losing myself again and again,
when You, my leader are no longer there.
How can I see my face,
how can I accept my soul,
when I struggle so
and do not fit in?
Because God made woman
in the image of man.
The tragic sense of the impersonal
isn’t clear yet,
nor can I imagine it.
What will happen now that I know
and understand so well
that you did not pull me
from his side?
And yet I call myself a complete person
on my own. Without him I was nothing
and now I am and can become anything,
but we are a separate pair, him
and me, with my own light,
not a moon to his sun,
and I am so proud
to reach his heights
and surpass myself, I
who have now learned
to stand up to him
and not ask for anything,
to accept and no longer wait.
I do not cry or sing,
but the break I must make
is the cruelest
to know the world through myself
to speak my own words.
I who until now have existed
to worship, respect and love.
I no longer belong to him,
I exist on my own,
a human being.
.
Translation from the Greek: Karen Van Dyck

. . .
Zoe Karelli was the pen-name of Chrysoula Argyriadou (née Pentziki), born 1901 in Thessaloniki. Her poems face the hard dilemmas of life yet may display hope and optimism as well. She is regarded as a pioneering feminist in her native Greece. In 1982 Karelli was the first woman of letters to be elected to the Academy of Athens and was recipient of the Ouranis Award for her collected works (including plays and essays) in 1978. She is best known for her 1957 poem – above – which is difficult to translate because of her use of the feminine article with the Greek word for “mankind”. The translator here has chosen in English the hybrid phrase “Woman Man”.
. . . . .