Hafiz: Ghazal 367: “Wine, Human Beings, and Song” / خواجه شمس‌‌الدین محمد حافظ شیرازی

…..

Hafiz (1325-1389, Shiraz, Iran)
Ghazal 367: “Wine, Human Beings, and Song”
Translated from the Persian by A.Z. Foreman (July 2015)
.
Come so that we can scatter flowers
and fill the glass to brim with wine,
Split heaven’s ceiling with our powers
and try a wholly new design.
When armies march to spill the blood
of lovers’ hearts with Sorrow’s pike
The serving boy and I destroy
their camp in one drunk counterstrike.
Here, put rosewater in the wine
and sugar in the censer there
To sweeten up the scent we sense
upon the incense-bearing air.
A fine-tuned lute is in your hand
so play a fine and tuneful song.
We’ll stamp our feet, carouse in dance,
clap to the beat and sing along.
O dawn wind, bear my being’s dust
unto that threshold great and high.
Perhaps I’ll glimpse His majesty
and see His beauty, eye to eye.
One boasts of his great intellect
Another of the spells he binds.
Put it before the Judge. Let Him
settle the question and our minds.
If you want Eden’s Garden, come
and join me in the drunkards’ bar.
I’ll tip you from a cask of wine
into the waters of Kawsar*.
Hafiz, the arts of verse and song
are out of fashion in Shiraz.
Go, seek a more receptive realm,
a court more loving in its laws.

. . .
Note:
*Kawsar is a stream found in Paradise.

. . .

The Persian original:

.

بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم
فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو دراندازیم
اگر غم لشکر انگیزد که خون عاشقان ریزد
من و ساقی به هم تازیم و بنیادش براندازیم
شراب ارغوانی را گلاب اندر قدح ریزیم
نسیم عطرگردان را شِکَر در مجمر اندازیم
چو در دست است رودی خوش بزن مطرب سرودی خوش
که دست افشان غزل خوانیم و پاکوبان سر اندازیم
صبا خاک وجود ما بدان عالی جناب انداز
بود کان شاه خوبان را نظر بر منظر اندازیم
یکی از عقل می‌لافد یکی طامات می‌بافد
بیا کاین داوری‌ها را به پیش داور اندازیم
بهشت عدن اگر خواهی بیا با ما به میخانه
که از پای خمت روزی به حوض کوثر اندازیم
سخندانیّ و خوشخوانی نمی‌ورزند در شیراز
بیا حافظ که تا خود را به ملکی دیگر اندازیم
. . .

Romanization of the poem:

.

Biyā tā gul barafšānēm
o may dar sāɣar andāzēm
Falakrā saqf biškāfēm
o tarhē naw darandāzēm
Agar ɣam laškar angēzad
ki xūn-i ‘āšiqān rēzad
Man o sāqī ba ham tāzēm
o bunyādaš barandāzēm
Šurāb-i arɣawānīrā
gulāb andar qadah rēzēm
Nasīm-i ‘atrgardānrā
šikar dar mijmar andāzēm
Ču dar dastast rōdē xwaš
bizan mutrib surōdē xwaš
Ki dastafšān ɣazal xwānēm
o pākōbān sar andāzēm
Sabā xāk-i wujūd-i mā
badān ‘ālī janāb andāz
Buwad k-ān šāh-i xūbānrā
nazar bar manzar andāzēm.
Yakē az ‘aql mēlāfad
yakē tāmāt mēbāfad
Biyā k-īn dāwarīhārā
ba pēš-i dāwar andāzēm
Bihišt-i ‘adn agar xwāhī
biyā bā mā ba mayxāna
Ki az pāy-i xumat rōzē
ba hawz-i kawsar andāzēm
Suxandānī o xwašxwānī
namēwarzand dar šērāz
Biyā hāfiz ki tā xwadrā
ba mulkē dīgar andāzēm.
. . . . .